7 yaşındaydım. Kuzenim bisikleti ile bir güvercine çarpmıştı;hayvanlara dokunamadığı için de bir arkadaşı bizim apartmana getirmişti. O kuşa dokunamadığı için bodrum katta ona ben bakmaya başladım. Yemini, suyunu eksik etmedim. Büyükbabamın tavuk yemlerinden düzenli olarak çalıyordum. Bir de şu an nerden geldiğini hatırlayamadığım bir meyve sandığını ona yuva yapmıştım. Kül tablasından yemliği ve suluğu vardı. Suyunun içine sıçınca acayip sinirleniyor, hemen suluğunun içindeki ve sağa sola yayılmış boklarını temizliyordum. Çünkü iyileşmesi için öncelikle temiz bakılması gerekiyordu. Kanadını sarmayı becerememiştim, nasıl yapılır bilmiyordum. O zamanlar google yoktu ve Meydan Larus ansiklopediler de bu konuda bir şey içermiyordu doğrusu. Her gün kanadını okşuyordum elimden tek gelen buydu. Bir de iyileşeceğini söylemek. Annem güvercini her gün atmam konusunda bana kızıyordu, apartmanı temizlemeye gelen Ulviye Teyze'den gazı alıp. Herkes kızıyordu bana. Bok temizlemekten gına gelmişti biraz. Hayvan durmaksızın sıçıyor gibiydi. Sonra sokaktan birkaç çocuk benim bir güvercinim olduğunu görmüştü. Hep bodrum katta tutmuyor, gündüzleri güneş görmesi için apartmanın önüne çıkarıyordum. Çünkü "Güneş girmeyen eve doktor girer." sözünü daha birinci sınıfta sözlük anlamıyla kapmıştım. Çocuklardan birini güvercinimi çalarken yakaladım, tabiki kaptırmadım. Apartman kapısına "Kuşun Kuralları" diye 5 maddelik bir şey yazmıştım. İlk madde "BEN OLMADAN ZİYARET EDİLEMEZ"di. Ulviye Teyze'nin isyanları sürüyordu, bir de şimdi "kız kuştan hastalık kapacak" söylentisini çıkarmıştı. Elimi çabuk tutmam gerekiyordu. Bodrum katta eski bir halıfleks birkaç eski koltuk minderi bulmuştum. Onları güzelce yerleştirdim. İlacım yoktu kırık kanat için ama bu kuşun bir an önce uçmayı öğrenmesi gerekiyordu. Her gün ona uçma talimi yaptırmaya başlamıştım. Cetvelle yüksekliği belirliyor sonra kuşu kucağıma alıp, önce kanadını okşuyor sonra yavaşça yere bırakıyordum. Pır pır ediyordu kanatları ama uçamıyordu, pat diye de düşmüyordu en azından. Çabalarımız sonuç veriyordu -ya da bana öyle geliyordu-çünkü bazen birinci kata kadar çıkmış oluyordu. Bir sabah Ulviye Teyze geldi, annemle konuşmalarını duyuyordum: " Her taraf kuş pisliği, çok da zor çıkıyor, ikinci kata pislik her yer, ben de dışarı bıraktım, yeter artık!" Hemen koştum "kediler yiyecek onu" diye. Sokağa çıktım hiçbir yerde yoktu bütün arabaların altına baktım, yolda gördüklerime sordum kimse güvercin görmemişti. Ulviye Teyze "uçtu o kızım" dedi. İnanmıyordum, meyve sandığının başına gittim. Tavuk yeminden sıkılmıştı galiba, pek yememişti, suyu da duruyordu içinde koca bir bokla. Biraz ağladım başında, çok sinirlenmiştim, kuşun kurallarını yırtıp attım. Sonra hiçbir şeye dokunmadan eve çıktım.