vu vu vu

şu an evin holünde bir adet VUVUZELA duruyor. ailecek ıslık, şakşak, küfür gibi repertuvarımıza bir de bunu ekleyelim dedik. tabiki ben almadım vuvuzelayı. yani eve pekçok saçma sapan şey getirebilirim ama bildiğin osuruk sesi çıkaran bi alet getirmek bunların arasında yer almaz. kendisini babam bakkalda görmüş, beğenmiş, hacı bunu bizim çocuklara bi götüreyim de çalsın, oynasın garibanlar demiş. ödünç alınmış bir vuvuzelamız var, hayat dadından yinmiyor, bildiğiniz gibi değil. alet tükürükle boğulmadan önce hepimizin ağzından geçti, ciğerlerimizden hönkürürcesine çıkarttığımız o nefesi, ince uzun gövdesinde tattı. ama bi halta benzemiyor kendisi. bir de üstünde kulağa doğru üflenmemesini gösteren bir uyarı var. HAHA demek isterim burdan yani. çünkü öyle ne kadar derinden, hisli hisli üfleseniz de belli bi sesin üzerine çıkamıyorsunuz. yani o statlarda duyulan vuvuvuvu şeklinde uzaklardan gelen dev arı familyası sesini biz yakalayamadık. bildiğin zarrt diye bir ses çıkıyor hatta zarrt, zortun yanında başarılı sayılabilir. aletin sırrı bence sayın siyahi adamların nefesinde sanırsam. bir de yüzlerce kişinin bunu üflemesi. bir de öyle devamlı üflenecek bir çalgı değil. daha doğrusu bunu 5 dakika devamlı üflemeye çalışmak akıl karı bir iş değil. ben 10 defa üfledikten sonra kendimi afrika steplerinde, zürafalar falan arasında gördüm. bir yerde 10,000 adam gücündeki vuvuzelanın sesinin 1000 filin doğurma çığlıklarına benzediğini okumuş idim. adamlardaki benzetmeye bak lan, 1000 filin doğum sancısı falan diyor, bizimkiler kovan uğultusu, arı zırıltısı derken. işte coğrafya farkı dedikleri  bu olsa gerek. ama bence vuvuzela sesi nedir diye, uzun tasvirlere gerek yok: bu sıcakta şöyle 1 tabak kurufasulye yedikten sonra, gözlerinizi kapayın, totonuzun sesine kulak verin, uruguay-güney afrika maçı ambiyansını yakalayacaksınız...