hayatımda ilk kez bir bayramı ailemden ayrı geçiriyorum. anlamı bu sabah, hayatımda ilk kez birilerini iyi bayramlar demek için aradım. bu gibi detaylara nedense önem veriyorum, bir şeyi ilk kez, nasıl, kiminle, ne zaman yaptığımı genelde hatırlarım. hatırlamak için özel bir çaba göstermem, not almak falan gibi mesela. saçma bulurum böyle şeyleri. insan kendisi hatırlayamıyorsa, bir kenara yazmasının ne gibi bir önemi var ki, yeterince önemliyse senin için unutmazsın. gerçi unutmamak için de yazabilir insan. neyse kendi paradoksunu taşıyan bu gibi konuları tartışma girişiminde bulunmam.

buradan yıl dönümleri, doğum günleri ve miladi takvimin hayatımıza soktuğu kapitalist günlerin insanı olduğumu zannetmeyin. böyle şeyleri unutanların başında ben gelirim. en yakın arkadaşımın doğum gününü bilemeyebilirim, anneler gününü es geçebilirim. ama sorsalar, şunu nerden tanıyorsun, onu tanıdığım günkü kıyafetine kadar pek çok şey sıralayabilirim, hava durumu, bulunduğumuz ortamdaki diğer kişiler gibi çevresel faktörler dahil. zihnimin bu konuda neden bu kadar iyi çalıştığı konusunda çok da iyi bir fikrim yok. detayları hatırlama konusunda farkında olmadan sarfettiğim bir efor var. çoğu kez farkına varmadan, o kişiyle ilgili bir sürü şeyi aklımda tuttuğumu biliyorum. kişinin kim olduğunun bir önemi yok, bir kez gördüğüm biri de olabilir, yıllarca tanışık olduğum biri de. sadece insanlarla sınırlı değil bu özellik, bir kitabın, bir filmin, bir programın bile tahmin etmeyeceğiniz bir kısmı kalır benim aklımda. velhasıl detayların insanıyım, detaycıdan ziyade.

ancak her zaman, hatırladıklarımın yüzde yüz garantisini veremem. insanın zihni kendisine oyunlar oynayabilir. çünkü zihnimizin de karakterimize bağlı olarak şekillendiğine, geliştiğine inanırım. annem mesela, zeytin yağ gibi bir insan olduğundan, olayları hep kendi haklı çıkacağı şekilde hatırlar ve böyle olduğuna safi ve kati bir surette inanır. ben de detaylara takılıp kaldığımdan ve yalan kıvırmayı ustalıkla becerdiğimden aslında hayali bir detayı  birine ekleyebilirim belki. mind tricks. ama kim yapmıyor ki böyle şeyleri, işin doğası bu neticede.

postu gereksizce dolandırdıktan sonra aslında demek istediğimin şu olduğu kanaatine varıyorum: ey hayatımdan öylesine gelip geçen insanlar, yürüyüp gidenler, omuz atanlar, elimi tutanlar ben sandığınızdan daha çok hatırlıyorum sizi, adınızı bilmesem de, bazen bir hikayeden de tanısam sizi, her şeyin gelip geçici olarak dillendirildiği bir yerde herkes unutsa da, ben bir şekilde hatırlayacağım sizi. çünkü bazılarının da yapması gereken budur der, dramatik çıkışımı yapar giderim.