Haftada on kere motora biniyorum. Turnikeden hışımla geçip, basamakları hızlıca çıkıyorum. Oturduğum noktadan insanları izliyorum, suratlarına bakıyorum, kimler diye düşünüyorum. Bazen deniz mavi bazen bulanık bir yeşil görünüyor. Bazen dalgalar beyaz köpürmüyor. İki kıyıdan biri hep arkamda kalıyor. O zaman düşünüyorum, hep iki kıyıdan birindeyken, binmediğim her motorun ardından, bir gün bütün sevdiklerim benim hiç binemeyeceğim bir motorun arkasından bana gülümseyecekler, el sallayacaklar ve beni o kıyıda hiç kalmak istemediğim bir halde bırakacaklar.