1 Mayıs 2012'yi tarihime vahşeti yaşadığım gün olarak düşeceğim. Bu gün dermatologa ayağımdaki iğrenç geçmek bilmeyen siğillerim için gittim, evet siğillerim mevcut idi, benden iğrenebilirdiniz ama geçti. Kesmeli, biçmeli doğramalı filmler, görüntüler izlemeyi doğama aykırı bulan ben bu gün 1 saatliğine muhtemelen bu tip filmlerin ilk 1 saatinde ölen o sarsak eleman oluverdim. Önce doktorun iki ayak başparmağıma kocaman iğneleri sokup beni acılardan acılara koşturmasına izin verdim. Bir de değil her iki parmağıma da üçer kez yaptı lanet olasıca iğneleri. Sıktığım yumruklarımı kadının suratında patladığını hayal ederek, yakma aşamasına geçtik ki, alet ayağıma değer değmez ben "hissediyoooruuuuuuuuem (allahsız kadın), hani uyuştur... cümlemi bitirmeme fırsat vermeden anında uyuşturan iğneyi yine sapladı. Ardından bana değdiği anda coslayan demir, burnumdan soluduğum yanık et kokum, sıkmaktan kilitlenen parmaklarım ve acıdan artık yüzümden çıkıp yerlere yuvarlanan gözlerim ve ne kadar uyuşmuş olursa olsun bir kısmını hissettiğim kabus yakma aletiyle ve 10'a kadar 72 kez saydığım  yaşamaktan nefret ettiğim bir saat geçirdim. Bittiğinde üstüne basamadığım ayaklarıma bakıp, bir umut ne zamana geçecek (ama hala ağlamıyorum o raddedeyim, çünkü basbaya hissettiğim YANIK ACISI ve asla 1 geceden önce geçmeyeceğini tecrübe etmişliğim var.) diye sorduğumda bir ağrı kesici veririz geçer biraz olur ağrısı diyen kadına parmaksız kal emi diyecektim. Otobüse kadar güç bela yürüyüp ben daha biner binmez yaşlı, cılız amcanın bana anında yerini vermesini de hiç unutmayacağım çünkü o ve tabiki annem hariç ama ben dahil bütün otobüs öküz insanlardık özümüzde. Artık acıdan birbirine geçen duygular hormonlar vücutta ne varsa işte neticesinde, ben oturur oturmaz ağlamaya başladım çünkü oturdum ama basamıyordum ve yaşlı amca bana yerini vermiş, anneme beni soruyordu. Yaşlılara hep yer vermeliydim. Yol hiç bitecek gibi değildi, ve otobüs durmadan insan alıyordu annem de aslında otursaydı keşke onun ayakları ağrırdı hep, ben bu otobüsten nasıl inecektim acaba, ilaçlar kesecek miydi bu ağrıyı, derhal almalıydım, önünden geçtiğimiz her eczane kapalıydı neden, çünkü bu gün 1 Mayıs. Vahşet.