Büyükbabamı kaybettim. Bu güne kadar aldığım her yaşta varlığınu bildiğim, sohbetini tattığım, anılarını dinlediğim, elini öptüğüm, anlattığım. Ailemin en yaşlı, en sağlam ağacı yok artık.Gidişini anlayamadım, son kez gördüğümde soğuk alnından öptüğümde bile yaşamadığını anlayamadım. Bi daha göremeyeceğimi, onun gidişiyle ailemin bir devrinin kapandığını, bir kanadının tamamen yok olduğunu anlayamadım. Şimdi evinin her önünden geçişimde boğazım düğümleniyor, babamı her görüşümde, kendi babasını toprağa verirkenki hali gözümde beliriveriyor. Her konuşma sessizlik içinde geçiyor. Her kelime havada donuyor. Her anı, her anımda yokluyor. İlk ölüm değildi gördüğüm ama bu defa çok farklı oldu, çünkü aile bildiğim kalede en sağlam duvar göçtü.