god asks you a question: "where are you now?"

uzun yolculuklar yapmaktayım artık. pek farkına varmıyor olsam da esneyerek uyanıyorsam her yolun sonunda, yeterince uzun demektir. eğer bir mp3 tanrısı varsa kendisine buradan teşekkürlerimi sunuyorum, kendisi olmasa asla uyuyamazdım zira. yolculuklarım da bu kadar keyifli olmazdı. şarkılar playlistte oynaşa dururken hiç geçmez mi aklınızdan birisi ya da birileri bu şarkıları sizin için yazmış, mühendisler oturmuş şu aleti sizin için dizayn etmiş. aslında genel bir bakış açısından zaten öyleki diyebilirsiniz. en nihayetinde bizim gözümüze, kulağımıza sunulan şeyler bunlar. ama "bizim" i atıp, yerine "benim" diyemez mi insan? ben diyorum şahsen, " bu şarkı benim için yazılmış yahut bu film beni anlatıyor" safsatalarından çok ben, benim diyebiliyorum gördüğüme, duyduğuma ve en tabi sevdiğime. sahiplenme güdüsünün ben de tavana vurduğu bir gerçek bazı zamanlarda, işte o zamanlarda bencilliğim de artar. tanrının bize verdiklerini paylaşıp artırma değil, kendime saklayıp yok etme arzusu ağır basar. bunu kötü bir şey olarak görmediğimi de ekleyeyim. eğer bunun doğru olması gerekseydi, tanrı tüm kartları açık oynamamızı isterdi değil mi?

mp3 tanrısı şu sıralar uyumama fırsat vermeyerek, sıklıkla playlistte aynı şarkıyı döndürüp soruyor: "neredesin?"